Płynę na fali spojrzeń, których nie da się wytłumaczyć i opisać. Oczy z wyrazem wdzięczności, radości, ulgi, czasem strachu, smutku, podłamania, niezrozumienia, ale też determinacji, czy poczucia przynależności. Jakiś czas temu wzięłam udział w pierwszym w życiu krótkim, ale wyjazdowym wolontariacie. Muszę przyznać, byłam sceptycznie nastawiona, ale zaintrygowana. Ten wyjazd odmienił moje podejście do życia. Zaczęłam zastanawiać się, jak wiele zależy od tego gdzie się urodzimy, do jakich szans mamy dostęp, ile dostajemy od bliskich. Jak wykorzystujemy szanse i czas, które uciekają tak szybko. Jak bardzo nie doceniamy tego co mamy, do momentu, gdy tego nie stracimy albo nie zobaczymy innej perspektywy. Ta inna perspektywa jest tak ważna, otwiera nasze własne postrzeganie. Może nam się wydawać, że nie mamy nic, jest ciężko, jesteśmy ze wszystkim sami, ale nic bardziej mylnego. Wystarczy się dobrze rozejrzeć. Nie każdy to czuje, co jest w porządku, ale polecam spróbować, znaleźć interesującą nas dziedzinę, zobaczyć jak odnajdziemy się w mniej komfortowych warunkach, co możemy dać od siebie, jak to na nas wpłynie. To nie musi być nic wielkiego, to kropla drąży skałę. Do działania napędza i inspiruje mnie właśnie ta pozytywna energia, której doświadczyłam. Jestem pewna, że jeśli spróbujesz, wspomniane spojrzenia, a może nawet przyjaźnie zostaną z Tobą na długo. To nadal nie dla Ciebie? Zadzwoń dziś do kogoś z rodziny, na 5 minut, do kogoś z kim nie rozmawiałeś od dłuższego czasu:)