Płynę na fali wdzięczności — tej ciepłej, spokojnej, która unosi mnie każdego dnia. To fala zbudowana z małych chwil: kawy wypitej na tarasie, promieni słońca muskających twarz, zapachu powietrza po deszczu, dźwięku dziecięcego śmiechu przy skakaniu w kałużach — bo nawet deszcz ma swoje piękno, gdy patrzy się na niego oczami dziecka.

Napędza mnie szczęście moich najbliższych. Ich radość staje się moim paliwem. Widok dzieci, które odkrywają świat — pierwsza kąpiel w morzu, pierwszy śnieg, pierwszy lot samolotem — to jak oglądać życie po raz pierwszy, ale piękniej, głębiej, bardziej. To właśnie te momenty sprawiają, że chcę więcej, lepiej, z sercem.

A największą siłą jest dla mnie miłość. Ta, która dojrzewa przez lata, ale nie gaśnie. Po dwunastu wspólnych latach wciąż kocham mocniej. Za dobre serce, które bije obok mojego. Za to, że stworzyliśmy razem życie – dosłownie i metaforycznie. Miłość jest moim silnikiem, latarnią i kotwicą. Dzięki niej płynę pewnie, z wiatrem wdzięczności w żaglach i z uśmiechem gotowym na każdy nowy dzień.